در دو قرن اخیر، به دنبال رشد فزاینده شهر نشینی، الگوی تولید مسکن در کشورهای مختلف به تدریج تغییر یافته است. در واقع آپارتمان نشینی را می توان از مهم ترین تحولات فرآیند اسکان بشر طی این سال ها در شهرها به شمار آورد. در ایران نیز همگام با روند رشد شهر نشینی فزآینده، سیاست تولید مسکن انبوه در قالب مجتمع های مسکونی به عنوان یکی از راه های پاسخ به نیاز مسکن به سرعت گسترش یافته است(عزیزی، ۱۳۸۶). سیاست ساخت مسکن حداقل و انبوه سازی آن در ایران، بدون در نظر گرفتن نیازهای مختلف انسانی و نتایج روانشناختی آن، از مسائلی است که زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکلات و نابسامانی های متعدد مواجه کرده است …
***********************************************************************
***********************************************************************
